اختلالات و درد مفصل فکي گيجگاهي در افراد بزرگسال شايع است؛ به گونه‌اي که يک سوم آنها وجود يک يا چند علامت شامل درد فک يا گردن، سردرد، صداي کوتاه يا خشن در مفصل را بيان مي‌کنند. بيشتر علايم بدون درمان بهبود مي‌يابند ولي درمان‌هاي غيرتهاجمي مختلفي ممکن است درد را در بيماراني که بهبودي با درمان‌هاي مراقبت شخصي را تجربه نمي‌کنند، کاهش دهند. انواعي از روش‌هاي درمان فيزيکي (مانند يونتوفورز [iontophoresis]، فونوفورز [phonophoresis]، درمان‌هاي روان‌شناختي (مانند شناخت-رفتاردرماني )، روش‌هاي آسوده‌سازي (ralaxation) و درمان‌هاي مکمل (مانند طب سوزني، خواب مصنوعي،درمان طب سنتی) همگي براي درمان اختلالات مفصل فکي گيجگاهي به کار مي‌روند. درمان‌هاي غيرتهاجمي بايد قبل از به کار بردن درمان‌هاي تهاجمي دايمي يا نيمه دايمي که خطر آسيب غيرقابل اصلاح را دارند به کار روند. روش درماني روي هم قرار دادن مناسب دندان‌ها (مانند اسپلينت دهاني) يک روش درماني رايج در اختلالات مفصل فکي گيجگاهي است ولي در يک بررسي نظام‌مند که به تازگي صورت گرفته است شواهد کافي به نفع يا عليه آن پيدا نشده است. برخي از بيماران که دچار اختلالات ناتوان‌کننده مفصل فکي گيجگاهي هستند دچار نشانگان درد مزمن مي‌شوند و ممکن است از درمان‌هايي مانند داروهاي ضد افسردگي يا شناخت رفتار درماني سود ببرند.
اختلال مفصل فکي گيجگاهي (TMJ) به گروهي از وضعيت‌هاي خاص اشاره دارد که مشخصه آنها، درد در TMJ يا بافت‌هاي اطراف آن، محدوديت‌هاي کارکردي فک‌تحتاني يا صدا در هنگام حرکت TMJ مي‌باشند. اختلالات TMJ در افراد بزرگسال شايع مي‌باشند و اغلب خود محدود شونده هستند. در مطالعه‌هاي اپيدميولوژيک، تا 75% افراد بزرگسال حداقل يک نشانه اختلال کارکرد مفصل را در معاينه دارند و يک سوم آنها حداقل يک علامت را دارند. با اين حال فقط 5% از افراد بزرگسال داراي علايم TMJ به درمان نياز دارند و تعداد بسيار کمتري دچار علايم مزمن يا ناتوان کننده مي‌شوند.
طب سنتی يكي از روشهايی است كه ممكن است بتوان درد مفصل فکی گيجگاهی را درمان نمود.
منبع : پزشكی بالينی(با تصرف و تلخيص)